گل نرگس

به نام خداوند بخشنده مهربان ❤️?

دو برادر مادر پیر و بيماري داشتند .
با خود قرار گذاشتند که يکي خدمت خدا کند و ديگري در خدمت مادر باشد يکي به صومعه رفت و به عبادت مشغول شد و ديگري در خانه ماند و به پرستاري مادر مشغول شد .

چندي نگذشت برادر صومعه نشين مشهور عام و خاص شد و به خود غره شد که خدمت من ارزشمندتر از خدمت برادرم است ، چرا که او در اختيار مخلوق است و من در خدمت خالق .

همان شب پروردگار را در خواب ديد که وي را خطاب کرد : به حرمت برادرت تو را بخشيدم

برادر صومعه نشين اشک در چشمانش آمد و گفت : يا رب ، من در خدمت تو بودم و او در خدمت مادر ، چگونه است مرا به حرمت او مي بخشي ، آيا آنچه کرده ام مايه رضاي تو نيست .َ
ندا رسيد : آنچه تو مي کني من از آن بي نيازم ولي مادرت از آنچه او مي کند بي نياز نيست …

تشخیص وظیفه و عمل به قانون

به شهید بهشتی می گفتند:انحصار طلب ، دیکتاتور،مرفه،پولدار.دوستانش دوستانه گفته بودند:
((چرا جواب نمیدهی؟!تا کی سکوت؟!))میگفت :((مگر نشنیده اید قران می گوید:((اِنَّ اللّهَ یُدَافِعُ عَنِ الَّذِینَ آمَنُوا))،یعنی وظیفه من این است که ایمان بیاورم.کار خدا این این است که از من دفاع کند. دعا کن من وظیفه خودم راخوب انجام بدهم .خدا کارش را خوب بلد است.

——————
مشاهده شده در کتاب موعظه خوبان ، سید علیرضا ادیانی،حسین ترابی،ص۲۸۱.

ضرورت خود سازی
ای بنده ی خدا،درگفتن عیب کسی شتاب مکن،شاید خدایش بخشیده باشد ،وبر گناهان کوچک خود ایمن
مباش ،شایدبرای انها کیفر داده شوی،پس هرکدام از شما که به عیب کسی اگاه است،به خاطرانچه که از عیوب خود می داند باید از عیبجویی دیگران خودداری کند وشکرگزاری از عیوبی که پاک است او رامشغول دارد از این که دیگران را بیازارد.

—————–
مشاهده شده درنهج البلاغه،محمد دشتی،.خطبه۱۷۶،ص۲۳۸-۲۳۹.

سالگرد رحلت امام خمینی (ره) به پیشگاه قطب عالم امکان حجه ابن الحسن تسلیت.ه

                                                            رضا به قضای الهی

شافعی گوید :فرزندی از امام حسین علیه السلام مرد ودر (ظاهر از)اواندوهی دیده نشد و(از جانب کینه توزان )سرزنش شد ،امام علیه السلام فرمود:ما خاندانی هستیم که خدای سبحان را می خوانیم واو به ما عطا می کند وچون او آنچه راکه ناخوشایند ماست اراده فرماید ما به آنچه می پسندد خشنود میشویم.

——————————-

مشاهده شده در فرهنگ جامع سخنان امام حسین علیه السلام،مسعود شریفی،ص692.